Αν το γνωρίζεις, μπορείς να απογειώσεις την καριέρα σου. Απάντησε στις ερωτήσεις που ακολουθούν και θα ξέρεις σίγουρα.
Πριν από μερικά χρόνια -καλά, θα πω πριν από πολλά χρόνια για να μην καταλάβει κάνας γνωστός σε ποια δουλειά αναφέρομαι- καθόμουν στη λεκάνη της τουαλέτας και μετρούσα τα πλακάκια. Ηταν άσχημη εποχή για δυσκοίλιους, η πανσέληνος, μια έκλειψη, είχε φέρει τα πάνω-κάτω και τα είχε κολλήσει κάπου πάνω, γιατί κάτω δεν ήταν με τίποτα.
Ξαφνικά μπαίνουν δύο γνωστές φωνές, ανοίγουν σχεδόν ταυτόχρονα τις βρύσες και αρχίζουν να μιλάνε. – Ατάλαντος είναι αυτός ο Βαρδάκας, διάβασες τη συνέντευξη που έκανε του τάδε; – Κάποια πρέπει να πηδάει για να βρίσκεται εδώ μέσα… – Σίγουρα, αλλά μη φοβάσαι, τέτοιους τύπους τους ξερνάει η πιάτσα. Θα γυρίσει ο τροχός…
Μετά έθαψαν κάνα δυο άλλους, σκούπισαν τα χέρια τους σαν καλοί χασάπηδες, άνοιξαν την πόρτα κι εξαφανίστηκαν. Εγώ συνέχισα να μετράω την τρίτη σειρά με τα πλακάκια -που είχε διαφορετική υφή, χρώμα και μέγεθος- και είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από αυτούς τους φαφλατάδες.
Δεν θα σου πω ψέματα όσο και αν το θέλω: πληγώθηκα. Οχι γιατί τους εκτιμούσα ως επαγγελματίες, αλλά γιατί κατάλαβα ότι υπάρχει κόσμος που βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα για τον οποιονδήποτε. Μου πέρασε από το μυαλό να είμαι πιο προσεκτικός με ποιους μιλάω και γιατί. Προσπάθησα, αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν μπορώ να αλλάξω και όποιος με θεωρεί σιχαμένο γλείφτη ή χαζό καθίκι, καλώς το κάνει, no hard feelings.
Το να μάθουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας όπως μας βλέπουν οι άλλοι δεν είναι πάντα εύκολο. Ειδικά σε ένα χώρο όπου η ανειλικρίνεια είναι ένα όπλο, το οποίο αν χρησιμοποιηθεί σωστά, μπορεί να αποφέρει πολλαπλά κέρδη σε εκείνον που θα το προτιμήσει. Αλλά είναι σημαντικό και μπορείς να ξεκινήσεις κάνοντας στον εαυτό σου τις παρακάτω ερωτήσεις.
Πόσο συχνά πιάνουν οι άλλοι κουβέντα μαζί σου;
Περπατάς στο διάδρομο. Μόνος, εσύ και οι σκέψεις σου ή μπορεί να είσαι στο δρόμο και να επιστρέφεις από ένα γεγονός με ιστορική σημασία. Από το πουθενά εμφανίζεται ο Νίκος, ένας τύπος από της πωλήσεις ή το μάρκετινγκ ή η Παναγιά μαζί σου από το λογιστήριο.
«Φίλε», λέει ο Νίκος, τη στιγμή που η παλάμη του προσγειώνεται στον ώμο σου ενώ έχει το ύφος του ανθρώπου που νιώθει ότι κάνει τη μεγαλύτερη αγαθοεργία από την εποχή που ο Προμηθέας έδωσε τη φωτιά στους ανθρώπους.
Μέχρι να επιστρέψεις στο γραφείο σου ή στην ντουλάπα που έχουν τις σφουγγαρίστρες, το ίδιο περιστατικό «φιλικής μπουνιάς στο χέρι» επαναλαμβάνεται αρκετές φορές. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι να βάλεις υποψηφιότητα για πρόεδρος της τάξης του διπλανού σχολείου.
Με τι διάθεση σε αντιμετωπίζουν οι άλλοι σε μια συζήτηση;
Γελάνε; Γνέφουν συγκαταβατικά; Σε υποστηρίζουν σε κάθε σου επιχείρημα; Κοκκινίζουν τα μάγουλά τους επειδή χασκογελούν σε κάθε εξυπνάδα που βγαίνει από το στόμα σου; Μπαίνουν στον πειρασμό να μοιραστούν μαζί σου ιστορίες από παρτούζες που έχουν συμβεί μέσα στη δουλειά ή τσακωμούς άλλων συγκρατουμένων τους από την Πτέρυγα Γ’ του Κορυδαλλού;
Αν είναι του αντίθετου φύλου, υπάρχει υπόνοια φλερτ στην ατμόσφαιρα που είναι αθώα και παράλληλα διασκεδαστική; Οταν σηκώνεσαι να φύγεις σφίγγουν με το χέρι τους κάποιο συγκεκριμένο μαλακό σημείο του σώματός σου; Από την άλλη πλευρά του ποταμού, μήπως οι άνθρωποι που πλησιάζεις δείχνουν απασχολημένοι με κάτι άλλο;
Οταν μπαίνεις σε ένα γραφείο βλέπεις αμήχανα πρόσωπα να τελειώνουν μια συζήτηση με τη φράση «ναι, ο Ριβάλντο είναι παικταράς, παικταράς, δεν το συζητάω» και μετά εξαφανίζονται από διαφορετικές πόρτες; Οταν συζητάνε μαζί σου τσεκάρουν τα ρολόγια τους κάθε δύο λεπτά; Λένε πράγματα όπως «Φύγε από τη μέση δυσλεκτικό έκτρωμα της φύσης»; Αυτά σημαίνουν ότι η παράσταση που δίνεις στη δουλειά είναι σαν τις αρπαχτές ανούσιων θιάσων στην επαρχία: κακόγουστη.
Οταν οι συνάδελφοί σου πετάγονται για ένα φτηνό, εκτός προγράμματος, φαγητό, είσαι καλεσμένος;
Είναι συνηθισμένο να κανονίζονται γεύματα και ποτά μετά τη δουλειά μεταξύ ανθρώπων που δεν μισούνται και δεν θα είσαι πάντα καλεσμένος σε αυτά. Αν όμως όλος ο όροφος έχει αποφασίσει να πάει στα Friday’s και περνάνε έξω από το γραφείο σου χαχανίζοντας και πανηγυρίζοντας για τη λούφα απ’ τη δουλειά, χωρίς να ανοίγουν την πόρτα σου και να σε προσκαλούν στο γλέντι, έχεις πρόβλημα.
Δεν μιλάμε αυτή τη στιγμή για εταιρικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες. Οταν δεν σε καλούν σε επίσημες καταστάσεις πρέπει να το χειριστείς ως επαγγελματίας, αν και τα δύο σχετίζονται. Με άλλα λόγια, αν δεν είσαι καλεσμένος σε ένα μεγάλο event, σημαίνει ότι ο τίτλος της δουλειάς σου δεν είναι αρκετός και όχι ότι δεν σε γουστάρουν οι συνάδελφοί σου.
Από την άλλη, τι δουλειά έχει εκεί ο Παπαδόπουλος; Εχει την ίδια θέση με σένα. Κατάλαβες τι εννοώ; Το γεγονός είναι ότι τα άτομα τα οποία συμπαθούν οι ανώτεροί τους τα πηγαίνουν καλύτερα στη δουλειά. Οι περιφρονημένοι και οι αγνοημένοι έχουν προβλήματα που ο Βάκης και ο Σάκης δεν έχουν, γιατί αυτοί οι δύο τύποι είναι συμπαθητικοί μέχρι αηδίας.
Σου στέλνουν ένα κάρο άχρηστα email και σε καλούν σε συσκέψεις, που ουσιαστικά δεν σε αφορούν;
Οσοι έχουν δουλέψει σε εταιρείες περισσότερο από δύο εβδομάδες γνωρίζουν μία μεγάλη αλήθεια: ότι το 84,5% των συσκέψεων είναι άχρηστες. Το μόνο πράγμα που μπορεί να τις κάνει ανεκτές είναι να τις περνάς με άτομα που γουστάρεις και τις ιδέες των οποίων σέβεσαι στο ελάχιστο.
Αν το 30% της δουλειάς σου έχει να κάνει με δημιουργικά meeting, σε γουστάρουν. Αν ζητούν τη βοήθειά σου με email, γιατί πιστεύουν ότι δεν θα μπορούσες να έχεις κάποια έξυπνη ιδέα σε μια σύσκεψη, δεν σε γουστάρουν.
Βρες τις υπόλοιπες 4 ερωτήσεις στο τεύχος Μαϊου που κυκλοφορεί.
