Υπάρχουν πολλοί τρόποι να τα βάλεις με ένα εμπόδιο. Ο από μηχανής είναι ο καλύτερος. Είσαι έτοιμος για μοτοαναρρίχηση;
Μπορεί να το έχεις δει στην τηλεόραση: υβρίδια ποδηλάτου και μοτοσικλέτας διασχίζουν ποτάμια και ακροβατούν πάνω σε κορμούς δέντρων και βράχια. Ο αναβάτης συντονίζει σώμα και μυαλό για να υπερβεί το επόμενο εμπόδιο κι αυτό -για λίγο- μοιάζει απάτητο, αλλά αυτή η λέξη δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό του και τίποτα δεν είναι αδύνατο, και όταν τελικά το περάσει μπορεί να σου φανεί κι εύκολο.
Εκατό χρόνια ισορροπιστές
Οι μηχανές είναι για ταχύτητα, αλλά είναι και για ισορροπία και δεξιοτεχνία. Τα ακροβατικά στη μηχανή άρχισαν πριν από εκατό χρόνια περίπου σε κάποιες απομακρυσμένες περιοχές της Αγγλίας και προέκυψαν από την ανάγκη του στρατού να στέλνει το ταχυδρομείο σε φάρους και φυλάκια. Στην Ελλάδα η δραστηριότητα ήρθε εισαγόμενη πριν από 35 χρόνια. «Το πρωτάθλημα γίνεται από το 1970. Ξεκίνησε από μία παρέα φυσιολατρών, οι οποίοι αγόρασαν μοτοσικλέτες από το εξωτερικό. Η άνθηση ξεκίνησε το ’80 όταν μπήκαν σπόνσορες και το άθλημα απέκτησε μεγάλη προβολή. Από το ’86 και μετά σημειώθηκε καθοδική πορεία, μέχρι πέρυσι που τα πράγματα άλλαξαν. Mε την προσπάθεια νέων χορηγών αλλά και οργανώσεων φαίνεται να αναγεννιέται», λέει ο Γιάννης Κουφόπουλος, παλιός πρωταθλητής trial.
Διαβάστε Επίσης : Ξόδεψε λίγα και κανε διακοπές σαν Βασιλιάς
Οι μοτοαναρριχητές
Το trial έχει τρεις εκδοχές: το outdoor και το indoor, όπως, για παράδειγμα, το Supercross, που γίνεται κάθε χρόνο στην Ελλάδα σε εσωτερική πίστα με τεχνητά εμπόδια. Αυτές είναι οι αγωνιστικές του πλευρές, ενώ η πιο εκδρομική του βερσιόν είναι ο μοτοαλπινισμός: «Μαζευόμαστε τρεις φίλοι και ξεκινάμε να ανεβούμε την κορυφή του Ολύμπου», λέει ο Γιάννης Κουφόπουλος.
Για όποιον έχει σκαρφαλώσει το λούκι του Μύτικα στα 2.900, κάτι τέτοιο μπορεί να φαίνεται θρασύ, όμως για τους λάτρεις του μοτοαλπινισμού αποτελεί βαρβάτο πεδίο δράσης και απόδρασης. Αν στο τέλος τα συναισθήματα είναι πάνω-κάτω ίδια με εκείνα της ορειβασίας ή της αναρρίχησης, υπάρχει κάτι που κάνει τη διαφορά. Αυτό εξιτάρει τον πρωταθλητή Ελλάδας και φωτογράφο Χάρη Χριστόπουλο όταν ισορροπεί πάνω σε πέτρες και κορμούς δέντρων: «Είναι η απόλυτη επαφή με τη φύση. Πόσο μάλλον όταν διανύεις μεγαλύτερες αποστάσεις χωρίς ταχύτητα, με λίγα χιλιόμετρα, όταν περνάς πάνω από ποτάμια ή διασχίζεις δύσβατα μονοπάτια.
Εδώ διαφοροποιείται ο μοτοαλπινισμός από το εντούρο, γιατί με τις ταχύτητες δεν προλαβαίνεις να δεις τίποτα. Στην ουσία είναι σαν να βολτάρεις με ένα άλογο. Σταματάς, ρεμβάζεις. Είσαι πάνω στη μηχανή δέκα λεπτά κι άλλα είκοσι περιμένεις». Θέλεις κι άλλο λόγο για να το σκεφτείς; Για μηχανοκίνητο σπορ, το κόστος είναι σχετικά χαμηλό. Δεν χρειάζεται να ξοδέψεις μια περιουσία για τον εξοπλισμό, δεδομένου ότι μία μηχανή ξεκινά από 4.000 ευρώ.
Διαβάστε επίσης : Η Κοπεγχάγη είναι όμορφη
Η προπόνηση
Στο trial και γενικώς στο μοτοαλπινισμό η ταχύτητα δεν έχει τον πρώτο λόγο, συνεπώς το κοντέρ δεν γράφει πάνω από οκτώ χιλιόμετρα. Ταιριάζει στους γιόγκι της μηχανοκίνητης κουλτούρας, γιατί είναι εγκεφαλικό άθλημα, το οποίο απαιτεί πλήρη αυτοσυγκέντρωση (για να αποφασίσεις τη στρατηγική που θα χρησιμοποιήσεις για να περάσεις το εμπόδιο). Φυσικά, όσο πιο ελαφρύς είσαι τόσο το καλύτερο, παρότι το ύψος δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο (ούτε και η φυσική κατάσταση – αν δεις το πράγμα εκδρομικά).
Αν εντούτοις το πάρεις αλλιώς, τουτέστιν πιο αθλητικά, άκου τι προτείνει ο Γιάννης Κουφόπουλος: «Η προπόνηση γίνεται σε τρία στάδια: στο γυμναστήριο κάνεις βάρη για τα χέρια, τα πόδια και τη μέση. Θέλεις γερούς πήχεις, γιατί από εκεί κουμαντάρεις τη μηχανή, και φυσικά γερά πόδια διότι -ελλείψει σέλας- είναι το σημείο στήριξής σου. Συνεχίζεις στην αυλή του σπιτιού σου με ασκήσεις ισορροπίας: όρθιος στη μοτοσικλέτα προσπαθείς να μην ακουμπήσεις τα πόδια στο έδαφος (2-3 λεπτά στην αρχή και στη συνέχεια κατά βούληση). Στο τρίτο στάδιο βγαίνεις στην ύπαιθρο και ξεσαλώνεις».
Το ραντεβού δίνεται συνήθως στα λατομεία στο Γαλάτσι, αλλά αν είσαι προσεκτικός, μπορεί να πάρει το μάτι σου κάτι μηχανόβιους-αράχνες να σουλατσάρουν στο νταμάρι της λεωφόρου Κύμης, όπου τα μάρμαρα φέρουν σοβαρές υπογραφές όπως του Γιάννη Κουφόπουλου. Δεδομένου ότι το πανελλήνιο είναι all terrain, όπως το ονομάζει ο Χάρης Χριστόπουλος, δεν χρειάζεται να πονοκεφαλιάσεις.
Κάθε βράχος και ρόδα: από τον Κουβαρά, δίπλα στο Πόρτο Ράφτη, μέχρι τη Λεωφόρο Φυλής, όπου κρύβεται ένα συναρπαστικό πέρασμα με ποτάμι, διαδρομή περίπου 30 χιλιόμετρα. Από εκεί και πέρα, όπου κι αν ταξιδέψεις, Πήλιο, Εύβοια, Όλυμπο, όλη η Ελλάδα είναι ένα απέραντο βραχοπέδιο (και όχι μόνο).
Διαβαστε Επίσης : Διακοπές με κατοικίδιο
