Κάθε ομάδα αξίζει μια…
Αν είναι σωστοί όλοι οι φωστήρες του γένους, αυτόν το Σεπτέμβριο θα αντικρίσουμε μία χώρα-Αρμαγεδώνα. Αν είναι σωστοί, όλη η ζωή μας θα ’χει έρθει τούμπα, θα ‘χουν έρθει τα πάνω-κάτω και μάλλον θα μείνουν κάπου εκεί κάτω, γιατί πάνω δεν πάει τίποτα πια. Αν είναι σωστοί, αυτή εδώ η σελίδα μπορεί να κείτεται σε κάποιο δρόμο μισοκαμένη μετά από κάποια διαδήλωση. Πλάκα έχουν τελικά αυτοί οι καταστροφολόγοι… «Τέρατα με τρία κεφάλια θα σπείρουν τον όλεθρο». Από το μάθημα των θρησκευτικών, το μόνο που τους έμεινε είναι η Αποκάλυψη!
Προτιμώ να βλέπω αυτήν τη σεζόν ως μία νέα αρχή και όχι ως το τέλος της χώρας. Νιώθω σαν να μας έχει δοθεί η δεύτερη ευκαιρία να κάνουμε τα πράγματα σωστά αυτήν τη φορά. Δεύτερη ευκαιρία, μετά από καμιά 200αριά χαμένες. Οπως και να ‘χει, είναι στο χέρι μας να την εκμεταλλευτούμε. Ενας παίκτης μπορεί να χάσει 10 σουτ και να βάλει το τελευταίο και να κερδίσει η ομάδα του. Αρκεί να ‘χει παίξει καλά η ομάδα στο υπόλοιπο παιχνίδι για να ‘ναι κοντά στο σκορ και να ’χει σημασία αυτό το τελευταίο σουτ. Ο Γιώργος Πρίντεζης, που βρίσκεται στο εξώφυλλό μας κι έχει μάθει τη φιλοσοφία του αθλήματος σωστά, το ξέρει καλά αυτό: η ομάδα είναι πάνω απ’ όλα.
Για λαός που φανατίζεται τόσο πολύ με την ομάδα του (ποδόσφαιρο, κόμμα, τόπος καταγωγής), είμαστε παραδόξως πολύ κακοί team players. Παρότι παρακολουθούμε μόνο ομαδικά σπορ, καταλαβαίνουμε πολύ καλύτερα τον παίκτη απ’ ό,τι την ομάδα. Αν έριχνες 10 εκατομμύρια Ελληνες μες στα γήπεδα της χώρας, δεν θα μας έφτανε η παγκόσμια παραγωγή σε μπάλες για να ‘ταν όλοι ικανοποιημένοι. Το «μια ομάδα μόνος του» είναι το μότο μας. Στο μόνο πεδίο που είμαστε όλοι έτοιμοι να φωνάξουμε «η ισχύς εν τη ενώσει» είναι όταν θίγεται η τσέπη μας. Κι αυτό όχι επειδή νοιαζόμαστε για το διπλανό. Απλώς τον χρειαζόμαστε στην επιχειρηματολογία μας: «Γιατί η τάδε συντεχνία τα παίρνει κι εμείς (δηλαδή εγώ) όχι;».
Θα ήταν χρήσιμο αυτήν την εποχή να ‘χαμε ως εφόδιο τη γνώση του teamplay. Θα ‘χαμε τουλάχιστον την πίστη ότι, παρότι ξεκίνησε το παιχνίδι στραβά -20 πόντους στην πλάτη στο ημίχρονο- μπορούμε να το γυρίσουμε. Αν παίξει ο καθένας το ρόλο του όσο καλύτερα μπορεί, γυρνάει. Η Ελλάδα πάντα το γυρνάει. Αν είχαμε και καλύτερους προπονητές όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί και να ήμασταν 3 πόντους πίσω και μ’ ένα τρίποντο να εξαφανιζόταν το έλλειμμα. Αν είχαμε παίξει κι εμείς λίγο για την ομάδα, τη γειτονιά, την πόλη…
Ως γνωστόν, το καλοκαίρι χτίζονται οι ομάδες. Κάποιοι τρέχουν στα βουνά. Αλλοι τρέχουν με το μυαλό τους απ’ την παραλία. Τώρα που αποφορτίστηκες, χαλάρωσες και τεντώθηκες, δεν βάζεις κι εσύ ένα χεράκι; Βάλε καμιά βολή, να πάρω κάνα ριμπάουντ. Κι αν πετύχουμε κάποιον να πηγαίνει να στήσει το παιχνίδι, να τον πάρουμε σηκωτό και να τον βάλουμε στον πάγκο. Στα αποδυτήρια. Στην εξέδρα. Στη φυλακή. Οπου χρειαστεί.
